|
Omdat het programma werd omgegooid, is het vandaag een rustige dag. Het ontbijt wordt pas om 8u30 opgediend: overheerlijke pannenkoeken. Maar de meesten zijn vroeger wakker, en maken van de gelegenheid gebruik om het dorpje en het kerkhof te bekijken.
Na het inladen en aanduwen van de auto's, rijden we terug in de richting van Uyuni. Op goed geluk hoopt men de plaats van het concert te vinden. En inderdaad, op zo'n vlakte is het niet moeilijk om de locatie te vinden waar honderden mensen samen komen. De jeeps worden in het rijtje geparkeerde wagens en bussen gezet. Ook de vrouw van onze gids (een Belgische) is er, samen met haar zoontje en een andere Belgische die enkele maanden rondtrekt in Zuid-Amerika.
Het symfonisch concert is een eenmalige gebeurtenis. Het is zo speciaal dat zelfs de president komt luisteren. Het lijkt er wel op dat er meer mensen voor de president komen, dan voor het concert. Maar het beluisteren van klassieke muziek op een zoutvlakte is echt een uniek event. Je moet erbij geweest zijn om het te kunnen voorstellen. Alleen jammer dat de wind af en toe iets te hard in de microfoon blaast.
Na het middagmaal (met op de achtergrond nog steeds het concert), rijden we verder naar het zouthotel. Daar wacht ons de volgende ervaring: fietsen op het zoutmeer.
Uiteindelijk bereiken we de rand van het zoutmeer, en kijken we nog even hoe de lokale bevolking leeft van de zoutwinning. Voor een hongerloon worden hier zakjes van 1kg gevuld. Met de hand wel te verstaan: 1000 kg brengt 12bs op (90bef). Het is weekend, dus trekt er weer een processie rond in het dorpje.
Daarna keren we terug naar Uyuni. Omdat we vanavond (23u30) nog met de nachttrein vertrekken richting La Paz, hebben we heel wat tijd over. De gids vult deze op met een kort bezoek aan het treinkerkhof... vlak voordat we zelf de enige treinrit van de reis maken, jaja...
Na het binnendragen van de bagage, hangen we nog wat rond in het stadje: eten in een pizzeria, luisteren naar lokale muziek in de sporthal, bellen naar Sofie om een afspraak te maken (nog een Belgische in La Paz). Samen met de postzegels moet de telefoon zowat het duurste zijn in Bolivië. Onze kaart van 10bs (75 fr.) is er op minder dan 3 minuten door, voor een binnenlands gesprek...
Uiteindelijk komt onze gids de bagage naar het station brengen, en na een speurtocht naar de juiste wagon (...momentje, er worden nog wagons aangekoppeld,...), kunnen we tegen middernacht op weg. Nu enkel nog in slaap geraken op de schommeltrein...
|
