|
‘s Morgens worden we gewekt door een opkomende zon die doorheen het ijzeren traliewerk van de gordijnen schijnt. Het duurt dan nog tot 7u vooraleer we in Orure toekomen. Onderweg worden we getrakteerd op een prachtig landschap met lagunes en opvliegende flamingo's.
In Oruro moeten we dan met de bagagebonnetjes onze bagage verzamelen. Wonder boven wonder hebben alle valiezen hun bonnetje behouden. We rijden dan met een 5-tal taxi's naar de busterminal. En hebben nog 15 minuten vooraleer deze naar La Paz vertrekt : nog een rit van vier uren. Maar omdat de chauffeur geen ‘permit' heeft om naar La Paz te rijden, moeten we eerst 10 minuten wachten, dan 30 minuten, en uiteindelijk moeten we in allerijl nog overstappen op de bus van 9u. Volgens mij is dit een truc van de bus-maatschappij om niet met een halfvolle bus te moeten vertrekken. De laatste plaatsen worden buiten de terminal aan mensen verkocht die langs de kant van de straat staan te wachten om zo 2 Bs uit te sparen.
Een Spaans gedubde versie van ‘Solo' moet de reis aangenamer maken, maar dat lukt niet echt. In La Paz gaan we weer met meerdere taxi's naar het hotel. Hier komen we opnieuw op bekend terrein, want de tweede nacht hebben we hier ook al geslapen. Nu zijn we echter al beter aan de hoogte gewend.
Eerst legt Willem nog de mogelijkheden voor de komende dagen uit en daarna worden de kamers verdeeld. We zitten nu op het 1e verdiep i.p.v. het tweede, maar nog steeds aan de luidruchtige straatzijde.
Na het uitmesten van de bagage en een verfrissende douche, gaan we iets eten in ‘El Lobo'. Daarna pikken we Britta op en verkennen de omgeving van het hotel met onder andere: de heksenmarkt (met lama-foetussen ... maar wij moeten niets offeren), toeristische shops, fruitkraampjes en winkelstalletjes.
Tegen 17u30 sturen we snel een e-mail naar het thuisfront (het is ondertussen al 4 dagen geleden), en om stipt 18u staan we terug in het hotel om Sofie te ontmoeten. Zij is de zus van een schoolvriendin van Veerle. Met de taxi rijden we naar haar appartementje, vlak bij de Plaza des Estudents. We ontmoeten ook haar man en de twee lieve kinderen (Anaï en Emily). Er worden verhalen over vroeger en nu verteld. Deels in het Nederlands, deels in het Spaans. Sofie is dan ook niet voor niets vertalertolk.
Na een pizza en taart als dessert is het bedtijd voor de kinderen, en nemen wij de taxi terug naar het hotel. Ik ga onmiddellijk slapen, maar Veerle gaat nog even het ‘fuifbeest' uithangen.
|
