|
We ontbijten in het Rosario hotel. Om 8u00 staat iedereen klaar aan de receptie: de ene helft voor Takesi, de andere helft voor Coroico.
Wij rijden via het zuiden van La Paz (de rijke buurt, met o.a. de ambassades),naar de maanvallei en verder naar Ventilla. Ten gevolge van wegenwerken kunnen we niet langs de bergflank, en bereiken we via de vallei het startpunt van de wandeling. Deze vallei is wel het mooiste deel van de rit, met o.a. een korte wandeling in de Canyon de Paco (met Devils tooth). Het laatste deel naar het 4250m hoge vertrekpunt, is volgens mij echt niet voor busjes bedoeld. We worden heen en weer geschud op een extreem smal pad, met aan de linkerzijde een rotswand en aan de rechterzijde een diepe kloof.
Als de vier ezeltjes toegekomen zijn, en alle bagage verdeeld is, kunnen we op weg : 11 Baobabbers, 1 gids, 1 kok, 3 dragers en 4 ezels/paarden met 2 drivers,... een hele optocht. Het eerste stuk is het moeilijkste: klimmen naar 4650m. Ieder doet dit op z'n eigen tempo. Nabij de pas is het al behoorlijk fris, hier en daar ligt zelfs een verloren plekje sneeuw.
De andere zijde van de pas is in mist gehuld. Van hier zullen we de komende dagen afdalen in de richting van het nevelwoud, een uitloper van het regenwoud. Af en toe zien we enkele flarden van de grootsheid van het landschap. En ondertussen pendelt onze gids tussen de koplopers en de laatsten van de groep.
Na het eerste stukje van de afdaling houden we halt aan een klein meertje om te eten: kip + groenten. Via de (gecamoufleerde) aardappelvelden en stukjes pré-Inca pad wandelen we verder tot aan de camping, net voorbij het dorpje Takesi. Als we toekomen, staan de tenten al bijna recht. Even later is het eten klaar: soep en spaghetti.
Met een kaarsje wordt de mistige zonsondergang bekeken. Als het tegen 20u ook nog begint te druppelen, duikt iedereen de tent in. Het zal een natte nacht worden.
|
