|
Hoewel Veerle heel de nacht ziek was, zie ik er ‘s morgens blijkbaar slechter uit... Iedereen vraagt of het wel goed gaat met mij. Eigenlijk valt het wel mee, maar heel de nacht niet slapen, en dan om 5u45 opstaan doet zeker geen deugd. En de hoogte zal ook wel een rol spelen. Hans ziet er nog slechter uit dan ik, maar dat is misschien een gevolg van zijn (nog-niet-volledig-genezen) klierkoorts.
Om 6u15 staat het busje al klaar, en kunnen we opnieuw naar de luchthaven rijden. Dit is wat ze noemen een blitz-bezoek aan La Paz... maar we komen nog terug... Om alle bagage zo snel mogelijk op het dak van de bus te krijgen, wordt er een rijtje gevormd: zowel tegen de regen als tegen diefstal. Als we dan naar de luchthaven rijden, verandert de regen zelfs in sneeuw... Hopelijk is dit geen voorbode van een vroeg regenseizoen...
Op de luchthaven moet de bagage opnieuw worden ingecheckt. Het begint een gewoonte te worden. We hebben nog net de tijd om een klein ontbijtje op te knabbelen. Plots moeten we dan in zeven haasten door de controle om het vliegtuig te halen. Eenmaal opgestegen, krijgen we een sandwich en een drankje, en dan wordt de daling naar Sucre (2800m) al ingezet. Met een grote boog wordt het vliegtuig op de landingsbaan gezet, en onmiddellijk maakt de piloot een draai van 180 graden om naar de terminal te taxiën. De macht in Bolivië is verdeeld over 3 hoofdsteden: La Paz, Santa Cruz en Sucre. Sucre, gesticht in 1538, is de officiële hoofdstad, maar toch is het vliegveld en het luchthavengebouw zeer klein en eenvoudig.
De bagage wordt boven op een busje geladen, en dan rijden we richting Hotel Sucre. De kamers liggen allemaal rond het fraaie binnenplein (patio). Eindelijk kunnen we de bagage volledig uitpakken. We zullen hier immers 3 nachten verblijven. Willem roept de volledige groep samen om de komende dagen te bespreken. Eveneens moet vandaag de beslissing worden genomen in verband met de verschillende trails. Hier blijkt dat Willem tevergeefs allerlei alternatieven heeft uitgedokterd, want iedereen gaat mee met het Machu Picchu Trail. Een 10-tal mensen gaan mee met het Takesi trail.
Die middag zijn we vrij. Wij (Britta, Veerle en ik) gaan om 12u met de bus naar de Dino-tracks kijken, maar eerst vullen we de lege magen met een echte Boliviaanse keuken (op een happening ten voordele van het culturele centrum). Het is dan wel even zoeken naar de ‘bus'. Maar al vlug zitten we in de open laadbak van een vrachtwagen... samen met enkele Italianen en Israëliërs... op weg naar het verleden, ... naar dinosaurus afdrukken, ... vlak bij een cementcentrale.
Enkele miljoenen jaren geleden lag dit gebied op zeeniveau, maar het oprijzen van de Andes heeft er voor gezorgd dat de verschillende grondlagen nu zo ‘n 3000 meter hoger liggen en vertikaal. Wel vreemd om de afdrukken van de dinosaurussen op een bijna verticale wand te bestuderen. Het langste spoor is zo ‘n 250m lang (in rechte lijn), en de grootste afdruk is 1m70 in diameter. Een geoefend oog kan ook de verschillende dinosaurussen herkennen die hier ooit zijn voorbij gewandeld.
Tegen 14u zijn we terug in Sucre. We bezoeken nog het centrale plein, de markt, het kerkhof, om uiteindelijk op een klein pleintje te genieten van een donker wordende hemel. Het kerkhof is opgetrokken in een typisch Spaanse stijl, waarbij de grafzerken 5 hoog boven elkaar liggen. Kleine jongetjes verdienen dan ook een centje door met ladders over het kerkhof te lopen om zo de mensen te helpen de bovenste etages te bereiken. De deurtjes zijn zo verroest dat die jongens ze eerst met olie insmeren om ze te kunnen openen.
We wandelen nog even langs het hotel, en doen nog enkele inkopen voor het ontbijt van morgen. Om 18u30 gaan we iets eten in Repizza (pizza en lasagne). Omdat het tijdens de maaltijd is beginnen onweren en stortregenen, zit er niets anders op dan terug te lopen naar het hotel en vroeg onder de lakens te kruipen.
|
