|
We dachten even te kunnen slapen op het vliegtuig, maar na een half uurtje komen de stewardessen met een drankje langs, en even later met een heuse maaltijd (in westerse vliegtuigen zou dit als een dubbele maaltijd tellen), alleen jammer dat men het hier midden in de nacht serveert.
Vier uurtjes na het vertrek wordt de landing naar Барнаул [Barnaul] ingezet. Zonder nachtrust is de dag alweer aangebroken. Zij die toch sliepen, worden door de piloot wel wakker gemaakt met een zeer snelle en korte landing op de landingsstrook. Deze luchthaven is zeker niet meegeлvolueerd met de moderne tijden: een betonstrook, met daarnaast een klein luchthavengebouw, blijkt te volstaan. Via een kleine poort komen we op straat terecht. Het luchthavengebouw zelf heeft slechts één ingang (aan de straatzijde). Hier staat opnieuw een Engelssprekende gidse van ЛенАльпТурс [LenAlpTours] op ons te wachten.
Mensen die naar het toilet gaan, merken onmiddellijk dat we de moderne tijden achter ons hebben gelaten. Laat ons zeggen dat we vanaf hier geen porseleinen WC-potten meer moeten verwachten. Blijkbaar hebben we onze klok geen 3u vooruit gedraaid, maar 50 jaar terug...
Daarna mogen we in een kleine ruimte onze bagage ophalen (hier worden de ticketten nog gecontroleerd, zodat niemand met de ‘verkeerde’ bagage vertrekt). En dan vertrekken we voor een 700km lange busrit. De bus is echter niet groot genoeg voor ons en de bagage (en 4 mensen van de organisatie). Ons voorstel is onmiddellijk om de grootste zakken boven op het dak te binden. Blijkbaar zijn ze dat hier niet gewoon, maar na een beetje tegenpruttelen --niet dat we dat Russisch hebben verstaan-- worden de zakken toch vastgebonden. Uiteindelijk vertrekken we om 9u. Van slapen zal niet veel in huis komen, want de vele gaten die onontwijkbaar blijken, schudden ons continu door elkaar.
Als we de stad verlaten (met nog 3 extra rugzakken van een andere groep), rijden we de eindeloze wegen van Siberië op. Dit lijkt al een beetje op wat men van Siberië verwacht.
Onderweg wordt er tweemaal aan enkele kraampjes gestopt, zodat we iets kunnen eten (het is geen Westers eten, maar het smaakt wel). Er wordt ook wat drank en fruit aangekocht voor onderweg. Een stop bij familie van de gids geeft ons ook een kwartiertje om de benen te strekken. Om 19u wordt dan de laatste eindsprint van 100km ingezet naar Тюнгур [Tyungur = "sjamanen-trom"].
Om 20u30 wandelen we in groep over de enorme hangbrug (over de Катунь [Katun]) die ons naar het basiskamp Высотник-1 [Visotnik] brengt (hoogte 840m). Hier slapen we in kamers van 4а5 personen. En de verdeling volgt de Russische tradities: mannen en vrouwen apart. Naast ons in de hut liggen enkele Japanners. De toiletten worden onmiddellijk getest... hier kan je toch al zitten, al is het op een houten plank.
Na het uitladen van de bagage krijgen we ons avondmaal opgediend: een salade vooraf en vlees met pasta als hoofdgerecht. En natuurlijk thee achteraf.
Miet bespreekt de planning met de gidsen, en om 23u gaan de meesten nog even in de баня [Banja = "sauna"]: omdat het al zo laat is, doen we het op de Westerse manier: gemengd. De dag wordt in de bar afgesloten met een (slap) Russisch biertje.
|
