|
Zoals gewoonlijk bestaat het ontbijt uit niet meer dan een snee Frans brood met confituur. De drinkbussen worden gevuld met "eau non controlée", maar we drinken er al heel de avond van dus... Ook Rudi neemt zijn portie tegenslag uit deze vallei mee, door zijn "McGyver"-zakmes weg te s..ijten.
Uiteindelijk kunnen we de laatste kilometers van gisteren opnieuw afleggen. Gelukkig schijnt er een mooie ochtendzon en loopt het pad deze maal (natuurlijk) naar beneden. Ter hoogte van een meertje zien we ook een groep gemzen grazen. Als wij voorbijkomen, springen ze echter in twee verschillende richtingen weg. Het is fascinerend om te zien hoe de leider de groep weer bij elkaar probeert te krijgen.
Beneden op de parking besluiten Mireille, Jan en Wim om autostop te doen naar Ailefroide. Ze kunnen zodoende hun krachten sparen voor de ultieme klim naar de Dôme des neige. Ter compensatie moeten ze wel de picknick opnieuw aanvullen, en alle voorbereidingen treffen opdat we optimaal ons materiaal kunnen huren voor de laatste twee dagen. Ze zullen echter een vrij groot stuk van de weg moeten wandelen vooraleer iemand hen oppikt.
Het overgebleven achttal begint ondertussen in een loden zon aan de beklimming naar de Collet du Rascrouset. Op de nieuwste kaarten blijkt dit pad zelfs niet meer aangeduid, en ook in werkelijkheid vragen we ons af waar het pad nu eigenlijk loopt. Via een lange stop in de schaduw van een overhangende rots nemen we de kortste weg naar de Col (2799m -- 1200m klimmen). Het was een zware klim, maar we worden beloond met ... even op adem komen hé Stefaan ... een schitterend uitzicht en een lange afdaling waarvan we een groot deel op een kleine gletsjer kunnen afleggen. Met vallen en opstaan krijgt iedereen de juiste techniek onder de knie heeft en vlot de afdaling behoorlijk snel.
Een ander gevolg van het ontbreken van een echt pad over deze col is, dat we hier volledig alleen wandelen... totdat we "Bosse de Clapouse" bereiken waar tientallen wandelaars van de natuur genieten. Wij houden enkel een korte pauze om dan in één vlotte trek tot Ailefroide te stappen (1500m). Ook in dit dorpje viert het toerisme hoogtij. Het is totaal iets anders dan de voorbije week, maar het voordeel is wel dat we in een echt hotel slapen, met een privé douche op elke kamer. Plotseling zijn ook alle baarden verdwenen.
Nadat iedereen zijn laatste aankopen heeft gedaan (voor de "expeditie" van overmorgen) en een aperitiefje op het terras, gaat het avondmaal vlot naar binnen: asperges op bladerdeeg, kalfsblanket met rijst, en een chocolade cake.
|
