|
Om 6u00 is het weeral zo ver. Alles terug in de rugzak steken en
dan een ontbijtje binnenspelen (enkelen bestellen een omelet). Om 7u15
vertrekken we dan voor de beklimming naar Col de Peas (van 2035m naar
2690m). Het eerste deel worden we voortgestuwd door een kudde koeien.
Uiteindelijk verliezen we de strijd, die beesten kennen dat hier al en
gaan sneller naar boven.
Boven op de col wordt dan in een brandend zonnetje gerust. De sneeuw
(die nog op de grond ligt) zorgt wel voor enige afkoeling. Na het eerste
deel van de afdaling komen we op een zandweg uit, dat wandelt stukken
makkelijker dan die uitgeholde paadjes. Deze weg moeten we tot in
Aiguilles (1456m) volgen. Om 12u30 zetten we ons voor een uurtje aan de
kant om, in de schaduw van een boom, de boterhammetjes op te peuzelen.
Nu is het meer de afstand en de brandende zon die de dag zwaar maken.
Van dat dalen valt niet echt veel te merken, eerder vals plat op en af.
Ieder gaat zijn eigen tempo.
Onderweg kom je van alles tegen, beekjes die het pad kruisen (verfrissing),
koeien die niet van het pad willen gaan, pad door bossen, over open
vlakten, ...
In Aiguilles sttat Canasta ons (on)geduldig op te wachten. Dominiek
zorgt voor een nieuwe picknick, en de meesten kopen ook enkele postkaarten,
al of niet om te versturen. Op het terras van een cafe wordt de grootste
dorst gelest, en aan de fontein worden de drinkbussen weer bijgevuld.
Petrus probeert ondertussen zijn vervoer naar huis te regelen.
Daarna worden de laatste 5-tal kilometers aangevat om 585m te stijgen,
naar Peynin. Rond 18u15 is iedereen op zijn eigen tempo toegekomen.
Vandaag slapen 2x2 personen boven en de 8 anderen slapen in de kelder.
De bedden nemen meer dan de helft van de kamer in beslag. Het is dus
wel een beetje wringen om dan ook nog de rugzak ergens te kunnen zetten.
Na een douche, kunnen we rond acht uur aan tafel. Op het menu staat
eerst een groentesoep (en deze keer zitten er eens meer groenten dan
water in), dan kalfsblanket met quiche, als tussendoortje weer kaas
en tot slot een gebak.
Een van de kinderen die al een tijdje daar rondliepen (familie?) verjaart,
en vermits enkelen van de groep (Steven dus) zo goed kon zingen in de
douche, mogen we met z'n allen een verjaardaglied aanheffen (hetgeen
ons ook nog een extra karafje oplevert). De studententijd zijn we nog
niet vergeten en er worden verschillende liederen opgediept. Om 23u30
worden we echter naar bed gestuurd, maar enkelen kunnen het niet laten
om 's nachts nog door te zakken (letterlijk, door het bed dan). Iedereen
wordt dan wakker en degene die onder in het stapelbed ligt, heeft het
natuurlijk zitten.
|
